Bayadır yazmıyordum. Elime geçen kağıda ve kaleme de çiziyorum şu sıralar. Aslında o kadar çok şey oldu ki. Dünyama yeni gelenler ve dünyamdan gidenler. Hiç dönmemek üzere gidenler. Evet, pek tabii ölümden bahsediyorum.
İnsan birilerini kaybedince hemen kendini yokluyor; bir uhdem var mı? Bir keşkem peki , ya da bir pişmanlığım? Arıyorsun zihninde en ince ayrıntılarına kadar, geçmişi düşünüyorsun hatırlamaya çalışıyorsun olup bitenleri. Pek tabi zihnine birkaç bir şeyler takılıyor. Acaba mı diyorsun. Önce boğazına bir şey takılıyor gibi oluyor sonra gözlerin doluyor. Diyorsun ki artık çok geç. Hepsi gerçek vuslata kaldı. Sonrasında kendini bir kenara bırakıp bu acıyı daha derin yaşayanların yanında olmaya çalışıyorsun. Biliyorsun evet senin için yanıyor ama onların daha çok derinlerinde kopuyor içindeki fırtınaları. Teselli etmeye çalışıyorsun, elinden geleni yapıyorsun onlar için. Sonra kalıyorsun tek başına ve tam o sırada kendi acın çöküyor üzerine. Ama biliyorsun geçecek. Bu ayrılığı veren tesellisini de verecek. Veriyor da zaten daha önceki acılarından bildiğin tanıdığın bir teminat bu. Böyle bir dönencedeyim şu sıralar.
Bir yandan da yeni gelecek olana yer açmaya çalışıyorum dünyamda. İçimde onu koyacağım yeri tayin etmeye çalışıyorum. Onun için en saf en masum en temiz yeri bulmaya çalışıyorum. Gelecek olan da giden kadar içimdeki diğer duyguları harekete geçiriyor.
Onunla ilgili daha başka zamanda daha farklı şeyler yazmak istiyordum aslında o yüzden burada noktalıyorum cümlelerimi. Gideni derin bir özlem ve yeri dolmayacak olduğu bilinciyle uğurlarken gelen için dualar temenniler gönderiyorum aynı gökyüzüne. Hiç görmediğim ile hiç göremeyeceğimin kalbimdeki fısıltılarını dinliyorum sadece şu sıralar .Bu fısıltılar biter mi, ne zaman biter ya da bitmesini istiyor muyum şuanda ben de bilmiyorum. Bildiğim tek şeybir şey var o da : ikisini de ömrümün sonuna kadar hep çok seveceğim.
Yorumlar